Metody i formy terapii

Poniżej prezentujemy metody terapii, którym poddawani są nasi podopieczni. Formy terapii dobrane są indywidualnie do każdego zgodnie z jego potrzebami.

EEG – Biofeedback

To skuteczna metoda terapeutyczna zwiększająca skuteczność funkcjonowania naszego mózgu. Polega na nauczeniu mózgu samokontroli pracy za pomocą modyfikacji fal mózgowych.

EEG Biofeedback jest formą neurorehabilitacji, łączącą w sobie elementy psycho- i neurofizjoterapii. Przy użyciu zestawu komputerowego z dwoma monitorami, jest obrazowana i modulowana czynność bioelektryczna mózgu. Wykorzystuje się tutaj sprzężenie zwrotne między stanem psychicznym a czynnością neurofizjologiczną mózgu osoby biorącej udział w ćwiczeniach mózgu EEG Biofeedback.

EEG biofeedback poprawia funkcje poznawcze i zdolność koncentracji. U osób, u których doszło do uszkodzenia układu nerwowego np. w mózgowym porażeniu dziecięcym stosowanie EEG biofeedback sprzyja kompensowaniu funkcji uszkodzonych neuronów, wykorzystując plastyczność tkanki nerwowej (zdolność do wytwarzania nowych połączeń neuronalnych i wytwarzania obwodów zastępczych). Metoda EEG biofeedback pozwala także na relaksację i zmniejszenie napięcia emocjonalnego.

Trening EEG Biofeedback nastawiony jest na sukces. Prawidłowo przeprowadzona terapia nie ma skutków ubocznych. Terapia zalecana jest dla osób w każdym wieku z różnymi zaburzeniami m.in. zaburzenia pamięci i uwagi, autyzm, zespół Aspergera, dysleksja, dysgrafia, zaburzenia snu, lęki, fobie, opóźniony rozwój mowy, pobudzenie psychoruchowe, moczenie nocne, zespół nadpobudliwości psychoruchowej ADHD, nerwica, dziecięce porażenia mózgowe, bóle głowy, silne zmęczenie, jąkanie.

Integracja Sensoryczna (SI)

SI to inaczej zdolność do rozumienia i porządkowania bodźców i informacji dostarczanych z otoczenia i z własnego ciała poprzez zmysły. Umiejętność ta pozwala dziecku zrozumieć, jak funkcjonuje otaczający je świat i nadaje sens nieustannie docierającym zewsząd bodźcom.

Ich dobre zintegrowanie jest podstawą optymalnego rozwoju i działania pozostałych wszystkich wyższych zmysłów i umiejętności. Należą do nich na przykład: wzrok, słuch, mowa, umiejętność chodzenia oraz zdolność wykonywania precyzyjnych czynności, jak malowanie, pisanie.

Zaburzenia integracji sensorycznej mają miejsce, gdy mózg nie jest zdolny do prawidłowego przetwarzania bodźców zmysłowych. Dziecko wówczas ma trudności z wykonaniem i zaplanowaniem własnych działań, może być nadmiernie ruchliwe, ma kłopoty z koncentracją uwagi. Pojawiają się również zaburzenia w rozwoju koordynacji ruchu, umiejętności pisania czy czytania.

Problemy wynikające z zaburzeń integracji sensorycznej mogą w znacznym stopniu utrudniać codzienne funkcjonowanie dziecka. W związku z tym, należy rozpoznawać je jak najwcześniej, aby udzielić dziecku pomocy w formie terapii. Terapia integracji sensorycznej (SI) wspomaga rozwój układu nerwowego dziecka. Oparta jest głównie na zabawie, zaś ćwiczenia dostosowane są do poziomu rozwojowego dziecka. Wśród używanego sprzętu są różnego typu huśtawki, hamaki, platformy równoważne, duże piłki i wałki, deskorolki, talerze obrotowe itp. W czasie terapii dziecko ma nie tyle nauczyć się konkretnych umiejętności, ile raczej usprawnić bazowe systemy sensoryczne i procesy nerwowe, leżące u podłoża tych umiejętności.

Logopeda

Zajmuje się terapią dzieci i młodzieży z trudnościami w rozwoju mowy. Metody stosowane w terapii dobierane są indywidualnie w zależności od potrzeb i możliwości pacjenta. Staramy się, żeby zajęcia były atrakcyjne, stosujemy różnorodne pomoce i materiały. W trakcie zajęć śpiewamy piosenki, mieszamy ziarna, dotykamy różnych faktur, gramy w gry a czasami nawet robimy eksperymenty.

Indywidualna terapia logopedyczna oraz neurologopedyczna obejmująca:

stymulacją rozwoju mowy,
korektą artykulacji,
terapią i profilaktyką niepłynności mowy.

Praca z osobami:

z zespołami genetycznymi,
z niepełnosprawnością intelektualną,
z Mózgowym Porażeniem dziecięcym,
z autyzmem
z zaburzeniami neurologicznymi (afazją, dyzartrią)
z opóźnieniem rozwoju mowy
z dyslalią.

Rewalidacja

Rewalidacja to oddziaływania skierowane do osoby niepełnosprawnej fizycznie lub/i intelektualnie w celu jej zrehabilitowania, czyli przywrócenia sprawności w stopniu, który pozwoli na optymalne funkcjonowanie.

Obejmuje działania terapeutyczne i wychowawcze, których celem jest umożliwienie jednostce życia na jak najwyższym poziomie. Oddziaływania wspierane są także za pomocą metod zaczerpniętych z psychologii, socjologii oraz pedagogiki. Wszystkie te procesy mają za zadania usprawnić zaburzone lub opóźnione procesy poznawcze. Rewalidacja może być zarówno indywidualna, jak i grupowa.

Zajęcia rewalidacyjne skierowane są do osób niepełnosprawnych, zarówno fizycznie, jak i intelektualnie. Mogą z nich korzystać dzieci niepełnosprawne ruchowo, mające problemy ze wzrokiem, słuchem, mające stwierdzone całościowe zaburzenia rozwoju, np. pod postacią autyzmu czy zespołu Retta lub Aspergera. Pomoc ta skierowana jest również do osób niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu lekkim, umiarkowanym, znacznym lub głębokim.

Głównym celem rewalidacji jest przywracanie sprawności w obniżonych sferach, aby zapewnić danej osobie jak najlepsze funkcjonowanie. Czynić to można na wiele sposobów i z wykorzystaniem różnorodnych metod. Usprawnia się funkcje, które są zaburzone, poprzez ich odpowiednie wyćwiczenie. Rewalidacja ma na celu kompensowanie deficytów za pomocą mocnych stron danej osoby: są one wykorzystywane jako potencjał, z pomocą którego możliwe jest optymalne funkcjonowanie. To nic innego jak zastępowanie zaburzonych funkcji tymi, które są prawidłowo rozwinięte, co pozytywnie wpływa również na samoocenę danej osoby.

Metoda NDT-Bobath

Metoda NDT-Bobath -została zapoczątkowana w latach czterdziestych XX wieku w Londynie przez fizjoterapeutkę Bertę Bobath i jej męża Karela – neurologa. Usprawnianie według Metody NDT-Bobath ma pomóc dziecku we wszechstronnym rozwoju tak, aby mogło uzyskać niezależność w życiu i wykorzystać swe możliwości na tyle, na ile pozwala istniejące uszkodzenie Ośrodkowego Układu Nerwowego (OUN).

Główne zasady usprawniania według koncepcji NDT-Bobath obejmują:

wpływanie na napięcie mięśni poprzez obniżanie napięcia wzmożonego i podwyższanie obniżonego, co jest możliwe dzięki zastosowaniu odpowiednich technik postępowania już od pierwszych miesięcy życia,
wyzwalanie ruchów w formie najbardziej jak to jest tylko możliwe zbliżonej do prawidłowych, co zostaje osiągnięte poprzez wspomaganie i prowadzenie ruchu z punktów kluczowych, czyli punktów kontroli ruchu, którymi są: głowa, obręcz barkowa , obręcz miedniczna i inne części ciała,
wykorzystywanie i utrwalanie zdobytych umiejętności ruchowych w codziennych czynnościach.

Terapeuta ćwiczy całe ciało dziecka, a nie porusza wybranymi kończynami. Dzięki temu dostarcza odpowiednich doznań czuciowych i ruchowych, a dziecko jest dynamicznie aktywizowane. Pomoc przy wykonywaniu ruchu powinna być taka, aby zapewniała maksymalny i aktywny udział dziecka, a jednocześnie nie wywoływała nieprawidłowych odpowiedzi wynikających ze zbyt dużego wysiłku czy stresu.

Każdy ruch jest odpowiednio przygotowywany i połączony z przemieszczaniem ciężaru ciała i środka ciężkości. Rodzaj, tempo i rytm ćwiczeń dobiera się indywidualnie. Podczas ćwiczeń dziecko nie powinno płakać, gdyż płacz zmniejsza skuteczność działań terapeutycznych oraz powinno mieć zapewnione pełne poczucie bezpieczeństwa, co warunkuje osiągnięcie współpracy i akceptacji z prowadzącym ćwiczenia.

Mimo, że zajęcia prowadzi się najczęściej indywidualnie, ich celem jest zawsze przygotowanie dziecka do uczestniczenia w normalnym życiu rodzinnym i społecznym. To indywidualne podejście daje możliwość uwzględnienia potrzeb psychologicznych dziecka, stopnia jego sprawności, występujących zaburzeń, warunków rodzinnych i środowiskowych.

Usprawnianie według koncepcji NDT-Bobath jest szczególnie przydatne w leczeniu niemowląt i dzieci, ponieważ może być łatwo włączone w ich biologiczny rytm dnia. Prawidłowo wykonywane zabiegi pielęgnacyjne, karmienie, noszenie dziecka, czy zabawa z nim są odpowiednimi momentami do utrwalania ruchów ćwiczonych przez fizjoterapeutę.

Kinesiotaping

Kinesiology Taping, zwany także plastrowaniem dynamicznym, to jedna z metod terapeutycznych wykorzystywanych przez fizjoterapeutów. Jest to oklejanie specjalnymi, elastycznymi taśmami ściśle określonych obszarów ciała. Wykorzystuje wyjątkowa strukturę taśm elastycznych. Kinezjotaping, mimo braku jakichkolwiek substancji chemicznych, farmakologicznych, które miałyby przenikać przez skórę, wykazuje niezwykle korzystne, udokumentowane licznymi publikacjami działanie. Efekt bardzo często jest natychmiastowy. Oczywiście proces leczenia wymaga wielu różnych środków i nie należy traktować tej metody jako głównej metody leczenia ale doskonale może wspomóc naszą terapie.

Wskazaniami do Kinesiotapingu to:

urazy i kontuzje typu naderwanie mięśnia, skręcenie stawu
wady kręgosłupa i klatki piersiowej,
zespoły bólowe kręgosłupa i kończyn
obrzęki limfatyczne, np. u kobiet po mastektomii
występowanie rozległych siniaków spowodowanych urazem,
terapia blizn,
wady ustawienia stóp,
pomocniczo – w obniżonym napięciu mięśniowym,
terapia punktów spustowych

Plastry kinesio można wykorzystywać na prawie wszystkie części ciała, możliwy jest np.:

taping łopatki,
nadgarstka,
kręgosłupa,
łydki
plastrowanie dynamiczne brzucha.

Trójpłaszczyznowa manualna terapia wad stóp u dzieci na podstawach neurofizjologicznych według Zukunft-Huber

Terapia oparta jest na funkcjonalnym rozwoju stopy w pierwszym roku życia dziecka oraz na zasadach terapii manualnej. Terapia ta stanowi podstawę do wczesnego diagnozowania i wczesnego leczenia nieprawidłowego ustawienia stopy:

stopa przywiedzeniowa,
serpentynowa,
suszkowata,
końsko-szpotawa,
piętowa,
płasko-koślawa,

za pomocą specjalnych chwytów mobilizujących i rozciągających oraz bandażowania funkcjonalnego.

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

Metoda ta opiera się na filozofii i teorii Ruchu Ludzkiego Rudolfa Labana. Głównym założeniem tej metody jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem we wspomaganiu rozwoju psychoruchowego dziecka i w terapii zaburzeń rozwoju. Zadaniem Metody Ruchu Rozwijającego jest rozwijanie przez ruch sprawności ruchowej, świadomości własnego ciała, przestrzeni i działania w niej a także dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywanie z nimi bliskiego kontaktu.

Korzyści płynące ze stosowania metody ruchu rozwijającego to m.in.:

wspomaganie ogólnego rozwoju,
wyrównanie opóźnień w sferze emocjonalno-społecznej,
nauka współdziałania z partnerem,
możliwość wykorzystania nagromadzoną energię, siłę,
nauka koncentracji na zadaniu,
rozluźnienie napięć, spastyczności,
okazja do radości, śmiechu,
wzrost pewności siebie,
poczucie bliskości i zaufania.

Metoda W. Sherborne może mieć szerokie zastosowanie terapeutyczne. Wykorzystuje się ją m.in. w pracy z dziećmi:

niepełnosprawnymi intelektualnie,
autystycznymi,
nadpobudliwych,
z mózgowym porażeniem dziecięcym,
zaburzonymi emocjonalnie,
z zaburzeniami zachowania ,
z niekorzystnych środowisk wychowawczych,
niesłyszącymi i niewidomymi.

Metoda W. Sherborne – w odróżnieniu od metod rehabilitacji ruchowej koncentruje się przede wszystkim na kontakcie z innymi osobami, komunikacji pozawerbalnej oraz aspekcie terapeutycznym, którego podstawą jest ruch.

Terapia ręki

Ponieważ nieprawidłowy rozwój motoryczny najczęściej wpływa negatywnie również na rozwój ręki, terapia w tym zakresie opiera się w głównej mierze na usprawnianiu małej motoryki, czyli precyzyjnych ruchów rąk, dłoni i palców.

Terapia ręki to nie tylko ćwiczenia dłoni i palców, ale przede wszystkim ćwiczenia całego ciała.

Terapia ręki jest terapią skupiającą się na obręczy barkowej i kończynach górnych. Celem terapii jest rozwijanie motoryki małej, czyli zdolności manualnych dziecka, oraz poprawa ruchów precyzyjnych. Terapia w podejściu całościowym obejmuje ruchomość łopatek i stawów kończyn górnych oraz normalizację napięcia mięśniowego. W zależności od występujących zaburzeń praca opiera się na wzmacnianiu siły mięśniowej kończyn górnych, stymulacji czucia powierzchniowego lub głębokiego – dostarczenie bodźców dotykowych, doskonaleniu zdolności chwytu, doskonaleniu kontroli wzrokowo-ruchowej oraz skoordynowaniu pracy oburącz.

Terapia ręki uczy cierpliwości i stymuluje koncentrację uwagi. Stanowi doskonałe uzupełnienie terapii logopedycznej, dzięki silnej podstawie neurofizjologicznej (biologiczne podłoże powiązania precyzji ruchów palców dłoni z jakością wymowy i rozwojem mowy).

Dla kogo terapia ręki:

dzieci mających wyraźnie obniżone lub podwyższone napięcie mięśniowe w obrębie kończyny górnej i obręczy barkowej,
dzieci niechętnie podejmujących czynności manualne (malowanie, lepienie z plasteliny, układanie drobnych przedmiotów),
dzieci mających problem z nauką czynności samoobsługi codziennej (ubieranie, wiązanie sznurowadeł, zapinanie guzików itp),
dzieci mających problem z koordynacją obu rąk podczas czynności manipulacyjnych,
dzieci wykonujących czynności wymagające dużej precyzji zbyt wolno lub za szybko i niedbale,
dzieci nie lubiących dotykać nowych i różnorodnych faktur.

Metoda Snoezelen – Sala Doświadczania Świata

Snoezelen to nic innego jak wszechstronna metoda terapii dla każdego, będąca odpowiedzią na problemy współczesnego świata. Nadrzędnym celem koncepcji jest pobudzanie głównych zmysłów: dotyku, wzroku, słuchu oraz węchu. W ten sposób do naszego układu nerwowego dostarczane są bodźce, które niezwykle korzystnie wpływają na koncentrację, pamięć, a w zależności od celu terapii: uspokajają lub aktywizują do działania.

Sala Doświadczania Świata dzięki swojej wszechstronności i uniwersalności to idealne miejsce nie tylko do relaksu i wypoczynku, ale też wspierania percepcji oraz sesji psychoterapeutycznych, różnego rodzaju ćwiczeń ruchowych. Metoda okazuje się także niezwykle skuteczna w leczeniu takich schorzeń jak: zespół Downa, porażenie mózgowe, demencja czy ADHD. Skierowana jest zarówno dla dzieci, jak i dorosłych, bez względu na stan zdrowia oraz kondycję fizyczną. W Sali Doświadczania Świata prowadzone są zajęcia rewalidacyjne, z głęboką niepełnosprawnością, ze sprzężonymi zaburzeniami, mające na celu stymulację polisensoryczną, pobudzanie zmysłów, wyzwalanie aktywności własnej osób poddanych terapii, zwiększenie ich możliwości nawiązania i utrzymania kontaktu z opiekunem, a także sprzyjających wyciszeniu emocjonalnemu.

Metoda M.Ch. Knill

Programy Aktywności – Świadomość Ciała, Kontakt i Komunikacja zostały opracowane przez Mariannę Knill i Christopera Knilla.

Metoda Knillów to próba wykorzystania osiągnięć psychologii rozwojowej do pracy z tymi wszystkimi, którzy niezależnie od wieku i przyczyny zaburzeń nie nawiązują kontaktu z najbliższym otoczeniem.

Niewątpliwym atutem tej metody jest wykorzystanie zabawy w połączeniu z muzyką i ruchem. Dziecko uczy się łączyć słyszane dźwięki z konkretnymi czynnościami, co daje nie tylko radość z prawidłowo wykonywanych ćwiczeń, ale ponadto zapewnia mu odpowiedni poziom bezpieczeństwa konieczny do nawiązania kontaktu. W efekcie uzyskujemy zwiększoną koncentrację uwagi oraz pamięć, a także usprawniamy koordynację pomiędzy układem nerwowym a mięśniowym.

Komunikacja wspomagająca i alternatywna AAC

Komunikacja alternatywna i wspomagająca to inaczej AAC. To grupa metod, które umożliwiają osobom niemówiącym lub mówiącym w ograniczonym stopniu porozumiewać się z otoczeniem. Obejmuje wszelkie metody komunikowania się, w których wykorzystywane są znaki niewerbalne: gesty np. język migowy, znaki graficzne – obrazki, piktogramy, symbole, przedmioty np. klocki słowne. Jej celem jest umożliwienie bądź ułatwienie porozumiewania się osobom z zaburzeniami mowy.

AAC najczęściej stosowana jest w przypadku osób z porażeniem mózgowym, autyzmem, upośledzeniem umysłowym, po przebytym udarze mózgu. Użytkownikami alternatywnych i wspomagających metod komunikacji mogą być zarówno dzieci, młodzież, jak i dorośli.

Komunikacja wspomagająca dedykowana jest osobom, które posługują się mową w sposób ograniczony, na przykład mówią niewyraźnie. Wówczas pomoc polega na wzbogaceniu ich kompetencji komunikacyjnych i ułatwieniu porozumiewania się. W takim przypadku wprowadza się symbole, gesty i/lub znaki graficzne, które pomagają dziecku rozumieć język i coraz lepiej go używać, wspomagając tym samym proces nabywania mowy. Należy przy tym wyraźnie zaznaczyć, że znaki najczęściej gesty są używane równocześnie z mową, wzmacniając komunikaty słowne, ale nie zastępując ich. Komunikacja wspomagająca jest także pomocna w przypadku osób, które używają mowy, ale ich artykulacja jest niezrozumiała dla otoczenia. W takiej sytuacji AAC pełni rolę uzupełniającą mowę.

Komunikacja alternatywna przeznaczona jest dla osób, które nie mogą mówić np. osoby z afazją motoryczną lub nie używają mowy do komunikacji, często mając także problemy z rozumieniem mowy (osoby z autyzmem, z niepełnosprawnością intelektualną, afazją sensoryczną). Celem oddziaływań w tym przypadku jest znalezienie takiej formy ekspresji, która stanie się dla osoby niemówiącej stałym sposobem na porozumiewanie się z otoczeniem.

Metoda Dobrego Startu

Metoda Dobrego Startu (MDS) została opracowana przez Martę Bogdanowicz w czasie bezpośredniej pracy z dziećmi w przedszkolach, szkole, poradni zdrowia psychicznego, ośrodkach dla dzieci z niepełnosprawnością intelektualną i autyzmem.

MDS to metoda której celem jest wspomaganie rozwoju psychoruchowego dzieci, służy do aktywizowania rozwoju funkcji psychomotorycznych i ich integracji oraz korygowania zaburzeń tego rozwoju, co stwarza warunki prawidłowego procesu uczenia się. Ma ona na celu wspieranie rozwoju dziecka poprzez rehabilitację psychomotoryczną i edukację z zastosowaniem polisensorycznego uczenia się. Wykorzystuje się do tego zabawę i symbole graficzne aktywizujące zmysły. Daje to możliwość szybkiego rozwoju funkcji mających ogromne znaczenie dla nauki czytania i pisania, czyli funkcje ruchowe, słuchowo-językowe czy wzrokowo-przestrzenne. Co więcej, MDS zmusza wszystkie te funkcje do wspólnego działania. Innym założeniem metody Marty Bogdanowicz jest praca nad schematycznością ciała, lateralizacją (stronność – przewaga lepszej połowy ciała).

Metoda F. Affolter

Metoda stosowana w terapii osób niepełnosprawnych i autystycznych, oparta na obserwacji dzieci o prawidłowym rozwoju, a konkretnie kolejności osiągania przez nie umiejętności motorycznych.

Rozwój człowieka jest uwarunkowany podejmowanym przez niego działaniem i nabywanym podczas tego działania doświadczeniem. Dziecko niepełnosprawne ma ograniczony dostęp do bodźców, których dziecko pełnosprawne doświadcza w sposób naturalny, związanych m.in. z poruszaniem się, dotykaniem, manipulowaniem przedmiotami, przekształcaniem otoczenia. Dziecko niepełnosprawne często samo nie dąży do dotykania przedmiotów, nie wykorzystuje ich do jakichś określonych przez siebie celów. Z kolei jeżeli takie działania występują, mają często inny przebieg niż u pełnosprawnych dzieci. W zależności od niepełnosprawności dziecka, przedmioty mogą nie być chwytane całą dłonią, dziecko może zbyt mocno napinać mięśnie podczas czynności chwytania, nie kontrolować swoich czynności za pomocą wzroku itp. W związku z powyższym dziecko niepełnosprawne potrzebuje inicjatywy z zewnątrz do podejmowania aktywności ruchowej oraz wzorca poprawnego wykonania poszczególnych czynności. W związku z tym, że dzieciom niepełnosprawnym nie wystarczy demonstracja danej czynności, a tym bardziej jej opis słowny, należy uczyć dziecko poszczególnych wzorców ruchowych poprzez prowadzenie jego ciała.

Metoda F. Affolter przeznaczona jest dla osób z organicznymi zaburzeniami spostrzegania, z poważnymi zaburzeniami w sferze kontaktów międzyludzkich, z zaburzeniami sensorycznymi, z obniżoną sprawnością ruchową oraz intelektualną. Osoby te nie są w stanie samodzielnie zaprogramować czynności złożonych, nawet tych, które wydają się łatwe i proste.

Dzięki działaniom terapeuty, dziecko może poczuć właściwości przedmiotu, jego opór, zmiany położenia ręki w stosunku do podłoża, różnice w działaniu jednej i drugiej ręki. Zarówno ręce jak i mózg dziecka odbierają bodźce, których bez pomocy terapeuty nie byłyby w stanie doświadczyć.

Stymulacja polisensoryczna

Stymulacja polisensoryczna, czyli wielozmysłowość jest celowym kształtowaniem bodźców w celu wywołania zaplanowanych wrażeń i uczuć. Obejmuje swym zasięgiem wszystkie zmysły: dotyk, wzrok, słuch, węch i smak. Głównym jej celem jest stworzenie warunków rozwijających aktywność własną dzieci oraz budowanie ich poczucia radości, bezpieczeństwa, wzajemnego zaufania i komunikacji poprzez dostarczanie określonej ilości bodźców sensorycznych pobudzających zmysły do działania. Umożliwia poznawanie poprzez patrzenie, słuchanie, dotykanie, wąchanie i smakowanie – czyli tworzenie globalnego, wielozmysłowego obrazu danego pojęcia.

Podstawą rozwoju dziecka niepełnosprawnego jest usprawnianie pracy systemów sensorycznych oraz procesów układu nerwowego. Dlatego bardzo ważny jest stały dopływ do układu nerwowego bodźców pochodzących z różnych źródeł i odbieranych przez różne zmysły. To właśnie dzięki stymulacji wielozmysłowej mózg otrzymuje informacje ze wszystkich zmysłów, dokonuje ich rozpoznania, interpretacji i segregacji oraz integracji z wcześniejszymi doświadczeniami.

Terapia polisensoryczna stymuluje rozumienie świata, ma działanie rozluźniające, rozwija kreatywność i poczucie sprawstwa, wpływa na poszerzanie umiejętności manualnych, jest okazją do świetnej zabawy w bezpiecznej i sprzyjającej dla dziecka atmosferze.

Trening Umiejętności Społecznych (TUS)

Trening Umiejętności Społecznych jest zbiorem interwencji poznawczo-behawioralnych skonstruowanych tak, aby były one łatwo dostosowane przez prowadzących, dla dzieci i młodzieży oraz osób z ukrytymi niepełnosprawnościami, jaką jest obecność zespołu Aspergera lub zaburzeń pokrewnych, które uniemożliwiają im prawidłowe funkcjonowanie społeczne, emocjonalne oraz zakłócają procesy uczenia się.

Podstawą efektywnego funkcjonowania w dzisiejszym świecie jest posiadanie niezbędnej wiedzy społecznej. Dzięki temu możemy określić kompetencje społeczne czyli zdolność do tworzenia i utrzymywania relacji z innymi ludźmi oraz nadawania im określonych wartości. Samo posiadanie tych kompetencji nie gwarantuje jednak umiejętności przełożenia ich na codzienne życie i zachowanie. Niektóre dzieci bez większych problemów radzą sobie ze społecznymi wyzwaniami. Inne mają na tym polu trudności – odczuwają lęk w kontakcie z większą grupą, nie potrafią rozpoznać czyiś emocji albo właściwie zdefiniować własnych, odczuwają silny stres albo zwyczajnie przerasta je nieśmiałość. Nierzadko w takich stanach zaczynają prezentować zachowania, które nie są społecznie akceptowane i które bardzo niepokoją rodziców. Podobnie jak uczymy dziecko matematyki czy czytania, tak i możemy nauczyć je funkcjonowania w grupie społecznej – służy temu TUS.

Trening umiejętności społecznych dla dzieci i młodzieży to forma wsparcia, która odbywa się poprzez zabawy i ćwiczenia w grupach. Dzięki treningom dzieci uczą się prawidłowych zachowań społecznych, które mogą potem przełożyć na sytuacje występujące w ich codziennym życiu. Precyzując, dzieci uczą się prawidłowej komunikacji, zasad przyjmowania krytyki oraz jej tworzenia, trenują rozpoznawanie i kontrolowanie emocji oraz współpracę we wzajemnym szacunku, a także nabierają wiary we własne możliwości. Uczą się wszystkiego tego, czego rodzice pragną, aby miały – dla swojego dobra i możliwości cieszenia się życiem.